Rozdział 1 - Idealny uśmiech

Delta Goodrem - Angels In The Room

            Szatynka w końcu mogła odpocząć. Odpocząć od udawania, od skrywania się. Odpocząć od tego, że to jej nie rusza. Z ulgą powitała swój pokój rzucając się bezwiednie na łóżko. Nie myślała o niczym. To była jej oaza spokoju, jedyne miejsce, w którym mogłaby być tym kim była, czyli nikim.

            Głośne burczenie brzucha wyrwało ją z letargu i niezgrabnie wstając zwlokła się po schodach do jadalni. Czując apetyczną woń naleśników uśmiechnęła się do siebie i zadowolona usiadła przy stole. Zdążyła już stwierdzić, że w jadalni nie zaszły żadne zmiany, oprócz nowych kwiatów w wazonie, kiedy do środka weszły dwie kobiety. Obie były blondynkami.

            Starsza miała ostre rysy twarzy, które teraz łagodził nikły uśmiech. Szare oczy otaczały niedawno powstałe zmarszczki. Ubrana w ciemnozieloną szatę prezentowała się elegancko i dostojnie, aczkolwiek surowo.

            Młodsza z kobiet zdawała się być idealna pomimo swoich niedoskonałości. Złote włosy delikatnymi falami spływały na ramiona i plecy okalając delikatną twarz. Pełne malinowe usta skutecznie odwracały uwagę od zbyt dużego i prostego nosa. Przejrzyście niebieskie oczy łagodnie patrzyły na świat, tak by ukryć smutek kryjący się gdzieś głęboko. Była wysoka i smukła. Była idealna nasuwało się określenie. Nic dziwnego, w końcu była pół wilą.

            Cassandra westchnęła cicho zdając sobie sprawę, że brzoskwiniowa suknia, którą miała na sobie jej matka, nigdy nie będzie leżała tak na niej. Nie mogłaby podkreślać jej tali i piersi, ponieważ ona ich nie ma.

            - Dzień dobry, pani Malfoy - powiedziała grzecznie zmuszając swoje usta, aby wygięły się w coś na kształt uśmiechu.

            - Jak ci minęła piąta klasa? - zagadnęła Narcyza siadając przy stole.

            - Tak jak zawsze. Szkoła to szkoła - dziewczyna wzruszyła ramionami przenosząc spojrzenie na swoje splecione dłonie.

            Wolała nie mówić jak bardzo koszmarnie było oraz, że inni nie dają jej chwili spokoju. Nie, to zdecydowanie powinna zostawić dla siebie.

            - Mówiłam właśnie Narcyzie, że dostałaś się na wymianę - odezwała się Dorcas czule głaszcząc czarne włosy swojej córki.

            Cassandra nie raz zastanawiała się, dlaczego nie odziedziczyła złotych włosów swojej mamy. Ciekawość nie dawała jej spokoju i pewnego wieczoru, kiedy była jeszcze mała, zapytała ją o to. Kobieta ze smutnym uśmiechem odpowiedziała jej, że czerń jej włosów to jedyne co odziedziczyła po ojcu.

            Młoda Meadowes nie wiedziała kim jest jej ojciec. Mama powiedziała jej tylko, że ich nie chciał. To Cassandrze wystarczyło. Nigdy więcej o tatę nie zapytała, nigdy nie chciała się dowiedzieć kim on jest.

            Ale w jednym się nie zgadzała z mamą. Była pewna, że całą brzydotę odziedziczyła po tym tchórzu, w którym mama przypadkowo się zakochała.

            - Bardzo się cieszę, Dorcas mówiła, że bardzo dużo się uczyłaś - Narcyza uśmiechnęła się szeroko, a Cassandra pokiwała głową. - Bardzo bym chciała, żeby mój syn dostał się na wymianę, ale Draconowi w głowie tylko dziewczyny - stwierdziła kąśliwie. Cassie skrzywiła się lekko doskonale znając reputację Draco Malfoya. Na jej szczęście nie zauważał jej, więc obyła się bez niezręcznych sytuacji.

            Była niezmiernie zadowolona z tego faktu, że Draco był strasznym ignorantem jeżeli chodzi o jego rodzinę. Nie przywiązywał większej wagi do tego, że jego matka przyjaźni się z Dorcas Meadowes, która ma córkę-brzydulę w Hogwarcie.

            - Podobno sama Madame Maxime wybierała uczniów na wymianę do swojej szkoły, oczywiście w konsultacji z Dumbledorem - oznajmiła Dora stawiając na stole talerz naleśników i przysiadając obok swojej córki ignorując jej zdziwione spojrzenie.

            - Cassandro, chyba nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli jutro pojadę razem z wami? - zaćwierkała Narcyza uśmiechając się jak nastolatka mając na myśli jej wyjazd do Beuxbatons.

            - Oczywiście, że nie - odparła dziewczyna uśmiechając się uprzejmie. Taka właśnie była. Starała się być miła dla wszystkich i grzeczna. Tak została wychowana.

            - Mam nadzieję, że będziesz się tam dobrze czuła. W końcu tyle razy jeździłaś do szkółki wakacyjnej w Beuxbatons - pani Meadowes, aż promieniowała szczęściem, że jeszcze chwila, a możnaby je łapać i zamykać w słoikach.

            Cassandra praktycznie nie miała przyjaciół, więc samotne wakacje i wszystkie święta stały się dla niej chlebem powszednim. Na jej szczęście kiedyś znalazła informacje o kursach, na których można było się uczyć dodatkowych przedmiotów, których Hogwart nie oferował. Oczywiście nie były tanie, ale mama nigdy jej nie żałowała i nie raz sama podsuwała ulotki. Nie to, że jej nie kochała i chciała się pozbyć córki z domu. Robiła to, bo z każdym powrotem do domu z takiej szkółki nastolatce nie zamykała się buzia, kiedy opowiadała o wszystkim nowym czego się nauczyła. Ale niestety był jeden warunek. Cassandra przez całe wakacje i w święta musiała się uczyć gry na fortepianie. Cassie na początku to nie pasowało, ale stwierdziła, że to na prawdę niewielkie wyrzeczenie w stosunku do tego co dostawała.

            Tym właśnie sposobem Cassandra mówiła płynnie po francusku, potrafiła czytać nuty oraz doskonale znała Francję. Pani Meadowes nudziło się siedzenie samej w domu, więc na czas kursu córki przeprowadzała się do jednego z miasteczek we Francji, a w czasie wolnym razem wylegiwały się na plaży, zwiedziały i, ku udręce Cassandry, robiły zakupy.

            Cass przestała interesować się modą, kiedy po raz pierwszy usłyszała, że ładne ubrania nie uczynią jej ładnej, a było to pod koniec pierwszej klasy. Od tamtego czasu dawała swojej mamie wolną rękę na to, co znajdowało się w jej szafie.

            - A właśnie! Leokadia ma dla ciebie prezent! - powiedziała Dorcas z wesołym błyskiem w oku. - Powiedziała, że da ci go jutro.

            Cassandra ledwo co stłumiła jękniecie i zastąpiła je sztucznym uśmiechem. Leona, Narcyza i Dorcas było to niemalże nierozłączne trio. Jako, że panie Malfoy i Zabini miały synów, ich hobby stało się rozpieszczanie Cassie kupując jej wszystkie babskie rzeczy i towarzysząc matce dziewczyny, kiedy ta odświeżała szafę córki. Zdawały się kompletnie nie dostrzegać tego, że Cassandra mogłaby udawać trolla i nikt nie zauważyłby różnicy.

            - Jak zjesz to umyj zęby, bo za godzinę idziemy do dentysty - Cass z wrażenia upuściła widelec, który z głośnym brzękiem upadł na talerz. Wlepiła błękitne oczy w swoją rodzicielkę nie dowierzając w to co usłyszała.

            - Nie wiem skąd u ciebie te zdziwienie. Przecież pan Cormac w grudniu jasno się wyraził, że wyprostuje twoje zęby, kiedy będzie miał stuprocentową pewność, że już się nie przemieszczają - odpowiedziała wyraźnie rozbawiona Dorcas.

            No tak, dopiero teraz szatynka sobie przypomniała kiedy rok temu napomknęła mamie, że koleżanka powiedziała, że ma krzywe zęby. Tak na prawdę była to delikatna wersja zdania „masz ryj jak świnia, a zęby gorsze niż szyszymora!“. Najlepszy magiczny dentysta, czyli pan Cormac, był wtedy na urlopie i wizyta została przeniesiona na grudzień. To by wiele wyjaśniało.

Christina Perri - A Thousand Years

            Cassandra stała na peronie po raz kolejny nie mogąc się oprzeć przejechaniu językiem po zębach. Kiedy ponownie poczuła, że są idealnie proste uśmiechnęła się do siebie skreślając jeden punkt z długiej listy swoich wad.

            Starała się ignorować spojrzenia, które rzucali jej uczniowie i ich rodzice. Dopiero po dłuższej chwili zdała sobie sprawę, dlaczego tak na nią patrzą. W końcu w jej komitecie pożegnalnym znajdowała się TA Narcyza Malfoy i TA Leokadia Zabini, nie wspominając już o matce dziewczyny, która ściągała na siebie spojrzenia wszystkich mężczyzn. Niecodziennie spotyka się trzy rdzenne ślizgonki, które odprowadzają zakałę całego świata, w dodatku krukonkę, na pociąg. Chyba to miał być pociąg. Cassandra dopiero teraz zdała sobie sprawę, że tak na prawdę nie ma pojęcia czym dostanie się do Beuxbatons. Wcześniej udawała się tam ze swoją mamą, która używała teleportacji.

            W dłoni ściskała czarną papierową torbę, w której znajdował się prezent od pani Zabini. Były to cholernie wysokie szpile od Roussu - najlepszej i najdroższej projektantki butów w całym magicznym świecie. Cassie wolała nie zawracać sobie głowy tą fortuną, którą musiała Leona wydać na te buty. Dlatego grzecznie podziękowała gorączkowo zapewniając kobietę, że będzie je nosiła kiedy tylko pojawi się ku temu okazja. Tak na prawdę miała zamiar schować je na dnie swojego kufra w obawie o to, że się w nich zabije.

            - Pisz do mnie często, skarbie - powiedziała Dorcas pociągając nosem, kiedy tuliła do siebie córkę.

            - Mamo, nie płacz - Cassandra zaśmiała się lekko odsuwając by móc spojrzeć na jej twarz.

            Cassie nie mogła pozbyć się wrażenia, że jej mama jest piękna nawet kiedy płacze. To spowodowało kolejne ukłucie gdzieś w środku. Szybko odgoniła od siebie te myśli całując nadstawione policzki Narcyzy i Leony.

            Idąc w stronę potwornie wysokiej Madame Maxime odwróciła się po raz ostatni. Zdawało jej się, że jej matka wymieniła spojrzenia z dyrektorką Beuxbatons. Stwierdzając, że jej się przewidziało zaczęła wspinać się po stopniach ogromnego powozu, który miał doprowadzić ich do Francji.

            Jakież było jej zdziwienie, gdy dwóch chłopaków z uprzejmym uśmiechem wzięło od niej kufer i bez najmniejszego problemu umieścili w środku. Dopiero natarczywe chrząknięcie Evelyn uświadomiło jej, że zatrzymała się w połowie schodów. Spuszczając głowę pośpiesznie pokonała resztę stopni znajdując się w salonie.

            Powóz musiał być ulepszony czarami. Owszem, był ogromny, ale nie na tyle, aby zmieścić salon, jadalnię i sypialnie!

            - Dzień dobry, moi drodzy - głos Madame Maxime rozbrzmiał w powietrzu, a Cassadra drgnęła lekko zaskoczona. - Z racji tego, że wasze koleżanki i koledzy z Durmstrangu są zmęczeni podróżą prosiłabym o niezakłócanie ich spokoju. Do Francji droga dość daleka, dlatego nie zmuszam was, abyście zostali w salonie. Oczywiście, jeżeli ktoś jest chętny śmiało zapraszam.

            Cassie była przerażona. Dostojna Madame Maxime onieśmielała ją do tego stopnia, że nie wiedziała czy chciała tutaj zostać czy iść. Kątem oka zobaczyła jak Evelyn wycofuje się w stronę schodów, które musiały prowadzić do sypialni. Szatynka drgnęła kiedy zobaczyła jak reszta ruszyła w stronę siedzisk. Sama szybko podążyła za nimi chociaż nie wiedziała dlaczego. Niepewnie usiadła na brzegu kanapy wzrok skupiając na dłoniach splecionych na podołku. Grzywka, która opadła na jej oczy sprawiała iluzję, że nikt jej nie widzi.

            - Nazywasz się? - Cassandra podskoczyła na dźwięk głosu dyrektorki. Odetchnęła z ulgą dostrzegając, że pytanie nie było kierowane do niej.

            - Isabela Mounvelle - odpowiedziała ślizgonka pewnym siebie głosem.

            - Isabelo, nie garb się, to nie przystoi damie - dziewczyna pośpiesznie wyprostowała się, co notabene zrobiła także Cass, a jej twarz nabrała rumieńców.

            Pół olbrzymka wyraźnie zadowolona spojrzała na pozostałych swoich podopiecznych wzrok swój zatrzymując na Cassie, która pośpiesznie uciekła spojrzeniem w bok.

            - Cassandro, może opowiesz nam o sobie, przedstawisz się?

            Szatynka poczuła się jakby ktoś potraktował ją drętwotą. Miała opowiedzieć coś o sobie i to publicznie? Krew zaczęła odpływać jej z mózgu. I dlaczego zapamiętała jej imię, gdy Mounvelle kompletnie nie znała? Widząc naglące spojrzenie Madame Maxime już otworzyła buzię by powiedzieć cokolwiek, gdy na schodach dało się słyszeć kroki. Jej wzrok, tak jak wszystkich innych, pobiegł w tamtym kierunku.

            Cassandra doliczyła się pięciu dziewczyn i trzech chłopaków. Przełknęła głośno ślinę, gdy ci skinęli dyrektorce i zajęli pozostałe miejsca w salonie. Wiedząc, że nie ma dla niej ratunku i sama chciała znaleźć się w Beuxbatons zaczęła mówić.

            - Nazywam się Cassandra Meadowes - jej cichy głos doskonale było słychać w salonie, ale bardziej zdziwiły ją zaintrygowane spojrzenia francuskich uczniów jakby usłyszeli coś interesującego. - Lubię czytać książki i grać na fortepianie. - Zainteresowane spojrzenie kobiety zmusiło ją do rozwinięcia tematu. - W wieku jedenastu lat zaczęłam mieć normalnie lekcje, ponieważ wcześniej w domu uczyła mnie mama.

Blue Foundation - Eyes On Fire

            - Nie masz akcentu - zauważyła jedna z francuzek przypatrując się szatynce z zainteresowaniem. Można się było domyśleć, że ta rozmowa raczej sprawdza ich poziom języka francuskiego.

            - Każde wakacje i prawie każde święta spędzałam we Francji na kursach lub w szkółkach - odpowiedziała nieśmiało Cassandra

            - Kujon - usłyszała złośliwy szept Isabeli. Momentalnie zacisnęła zęby i spuściła głowę nie chcąc dać po sobie poznać jak bardzo zraniły ją te słowa.

            - Panno Mounvelle, doskonale rozumiem angielski i nie sądzę, aby zamiłowanie do nauki było czymś złym - powiedziała ostro Madame Maxime.

            Cassandra momentalnie uniosła głowę wpatrując się w kobietę. Jeszcze nikt publicznie nie stanął w jej obronie. W tym momencie poczuła do dyrektorki niewyobrażalnie wielką sympatię.

            Jak się później okazało na czas wakacji każdy będzie mieszkał u ucznia Beuxbatons. Cassandrze trafiła się Giselle Blanche. Była to atrakcyjna brunetka o słodkiej twarzy. Miała dom niedaleko plaży, więc w czasie wolnym będą mogły chodzić się opalać. Meadowes nie bardzo się to uśmiechało, bo to oznaczało, że będzie musiała się pokazać w stroju kąpielowym, którego nawet nie raczyła zapakować. Wraz z rozpoczęciem września wszyscy zamieszkają w Magicznej Akademii.

            Cassandra z ulgą przywitała normalny dom, który stoi na ziemi nie przemieszczając się. Spod szkoły odebrała ich mama Giselle wykazując takie same zainteresowanie osobą Cass jak wtedy francuzi w powozie. Brunetka znając swoją mamę czym prędzej zaprowadziła nową koleżankę do pokoju.

            - Pokój będziemy miały razem, ale na szczęście żadna z nas nie będzie musiała spać na materacu - Giselle ustawiła kufer w kącie i zajęła swoje łóżko. Cassandra lekko zakłopotana usiadła na drugim.

            - Bym zapomniała! - zawołała francuzka momentalnie podnosząc się z miejsca. - Przyszedł list ze szkoły z naszym planem. Znaczy z twoim, ale ja będę chodziła na lekcje razem z tobą - brunetka podała Cassandrze błękitną kopertę i usiadła obok niej podekscytowana.

            Cassie nie powiedziała żadnego słowa na temat dziwnego zachowania dziewczyny. Wzdychając w duchu otworzyła kopertę wyjmując pergamin. Pobieżnie przebiegła wzrokiem po przedmiotach. Historia magii Francji, obycie towarzyskie, zaklęcia upiększające i użyteczne, rytmika, historia wili...

            - Oh! - krzyknęła Gi do ucha Cassandry, a ta podskoczyła jak oparzona patrząc na nią jak na wariatkę.

            - Nie wiedziałam, że jesteś wilą... - te zdanie momentalnie spowodowało, że na twarzy Cassandry pojawił się grymas. Znów będzie musiała tłumaczyć te wszystkie rzeczy, aby na końcu dowiedzieć się, że i tak jest brzydulą?

            - Jestem ćwierć wilą - mruknęła obojętnie chowając nieprzeczytany do końca list do koperty. Nie zwracając uwagi na Giselle podniosła się i wrzuciła pergamin do kufra.

            - To niemożliwe - zaprotestowała od razu niedowierzającym głosem.

            - Tak, wiem, bo jestem brzydka i nie widać u mnie nic co chociażby w małym stopniu by przypominało wilę - warknęła wściekła Cassandra podchodząc do okna by wyjrzeć na lekko oświetlone miasteczko.

            - Nie to miałam na myśli - powiedziała przepraszająco Blanche, a Cassie słysząc jej ton zrobiło się głupio.

            - Chodzi o to, że historię wili mają tylko uczennice Beuxbatons i wile. Podejrzewam, że twoje koleżanki nie będą miały tego przedmiotu. Madame Maxime bardzo szanuje ten przedmiot i zgodnie z wolą dyrektorki, która była wilą, nie mogą się tego uczyć wszyscy. Wiedza ta jest darem, która nie każdemu się należysz. Rozumiesz już chyba moje zdziwienie?

            Cassandra odwróciła się powoli analizując informacje, których właśnie dostarczyła jest Giselle. Czy mogła to traktować jako uśmiech losu? W końcu będzie się uczyć czegoś, czego pozostałe osoby z wymiany nie będą miały.

            - Jesteś wilą po ojcu? - Cassandra spojrzała na nią zaskoczona i pokręciła energicznie głową. Skąd tej dziewczynie przychodzą do głowy takie głupie pomysły?

            - Moja mama jest pół wilą, jej mama, czyli moja babcia, była wilą. Ojca nie znam - wzruszyła obojętnie ramionami zerkając na francuzkę.

            Giselle zaciskając usta wpatrywała się w jakiś punkt na ścianie. Wydawała się nad czymś rozmyślać i chyba musiała dość do zaskakującego wniosku, bo odmalowało się to na jej twarzy.

            - Bo widzisz... - zaczęła Gi nie bardzo wiedząc od czego zacząć. -  Praktycznie zawsze idzie rozpoznać wilę, pół wilę i ćwierć wilę, dalej już jest ciężej. Ale te trzy - patrzysz i już wiesz, o to jest wila! Czasami jednak zdarzają się wyjątki. Dzieje się to wtedy, gdy oboje rodziców przekaże swojej córce gen wili. W przypadku matki-wili dzieje się to zawsze, ale ojciec musi spełniać pewne warunki. Dokładnie nie wiem na czym to polega, ale jego matka musi być wilą. Wtedy przekazuje mu uśpiony gen. Gdyby się uaktywnił u niego to zyskałby status pół-wili, ale wiadomo na mężczyzn to nie działa. Dążę to tego, że prawdopodobnie twój ojciec przekazał ci ten gen. Matka uczyniła z ciebie ćwierć wilę, a ojciec pół-wilę

            Cassandra już nic nie rozumiała. W głowie miała taki mętlik i niemożliwym było aktualnie go poukładać.

            - Nie rozumiem.

            - Już tłumaczę - Giselle rozłożyła się na łóżku wiedząc, że zbiera się na długą rozmowę. - Chodzi o to, że jesteś pomiędzy jednym, a drugim. Naukowcy magiczni zwą to mutacją wilizyjną. Wychodzi wtedy coś na kształt, no nie wiem? Powiedzmy, że hybrydy.

            - Hybrydy?

            - Tak, bo taka osoba nie jest już zwykłą wilą. Jak wiesz posiadają one swego rodzaju czar. Im czystszej krwi jest wila tym potężniejszy jest czar. Znikają im szpecące blizny, ich rany szybciej się regenerują, mają ogromną charyzmę, którą wykorzystują do manipulowania ludźmi. Znikąd się nie wzięło powiedzenie „wila wyżej sra, niż dupę ma“. Są one zazwyczaj bardzo dumne i pewne siebie. Wyobraź teraz sobie, że rodzi się tak jakby podwójna wila. Geny wili otrzymuje zarówno od matki i ojca. Co czyni ją potężniejszą, gdyż jej czar jest niemalże podwojony.

            Cassie, aż otworzyła usta z wrażenia. Faktycznie, taka kobieta byłaby bardzo groźna. Mogłaby mieć w garści niemalże wszystkich i robić co jej się żywnie podoba. Szatynka wzdrygnęła się na samą myśl o tym co by się działo, gdyby taka osoba dostała się do władzy.

            - Jest pewne ale. W naturze wszystko musi być zbalansowane - kontynuowała Giselle poprawiając się na poduszkach. - Natura nie pozwalając tworzyć tak potężnego wybryku natury odbiera mu to, co jest dla niego najważniejsze.

            - Czyli co? - Cassandra była tak zainteresowana słowami Giselle, że już nie mogła wytrzymać z zaciekawienia.

            - Piękno - Blanche wzruszyła ramionami uśmiechając się do Cassie ciepło.

            Szatynka znieruchomiała. Czy, aby przypadkiem to ona nie była tym dziwnym willicznym mutantem? Nie, to by było niemożliwe. Przecież to wszystko brzmi tak nieprawdopodobnie.

            - To wykluczone. Niby czemu wcześniej o tym nie słyszałam? Przeczytałam wszystkie książki o wilach! - powiedziała wzburzona Cassandra wstając i podchodząc do okna mając nadzieję, że trochę ochłonie.

            - Takie przypadki zdarzają się raz na sto, dwieście, a nawet trzysta lat! Zauważ, że cały proces trwa trzy pokolenia. Dodatkowo nie każdy syn wili spełnia warunki, aby przenieść uśpiony gen na swoją córkę. Tu mamy kolejne eliminacje, gdyż to musi być córka. A co, gdy pierwszy urodzi się syn? Uśpiony gen po prostu przepada.

            - Super, czyli powstaje mutant, który przez swoją brzydotę zostaje wyeliminowany z życia towarzyskiego? - zironizowała Cassandra zamaszystym ruchem odrzucając warkocz na plecy i nerwowo poprawiając okulary.

            - Nie, według legendy natura zwraca piękno. Podobno jest ono zabierane po to, aby dziewczyna nauczyła się wszystkich tych emocji, których nigdy nie zazna będąc piękną. Musi nauczyć się empatii, prawdziwej miłości i przyjaźni. Musi znać ból i cierpienie. Musi nauczyć się, że cel zdobywa się ciężką pracą.

            Cassie nawet nie zauważyła kiedy Giselle wstała z łóżka. Dopiero dostrzegła to, kiedy poczuła dłoń na swoim ramieniu. To wszystko brzmiało jak niezwykle denna bajka dla dzieci. Z drugiej strony miało ogromny sens i było uzasadnione.

            - Nie wierzę w to - mruknęła po chwili marszcząc gniewnie nos.

            - Czyli wolisz tłumaczyć to sobie, że los tak chciał, abyś tak wyglądała? - mruknęła rozbawiona Giselle, na co Cassandra obdarowała ją tylko groźnym spojrzeniem.

            - To jak się to uruchamia? - widząc uniesioną brew francuski wywróciła oczami. - No co trzeba zrobić, aby odzyskać piękno?

            - No tu już sprawa ma się gorzej, bo nikt jak na razie tego nie wie.

Droga Megan,

Dziękuję za Twój list. Zmęczona sówka była bardzo zadowolona kiedy mi go oddała. Podróż minęła bardzo spokojnie. Wiesz, gadka szmatka po francusku i inne mało ciekawe rzeczy. Na czas wakacji zamieszkałam u Giselle Blanche. Wydaje się być całkiem sympatyczną dziewczyną. Czy wiesz, że będę się uczyła tańczyć? Jest to jeden z przedmiotów. Totalna porażka! Pewnie się zbłaźnię. I wiele będzie do tego okazji, ponieważ rytmika jest aż trzy razy w tygodniu! Meg, na co ja się porwałam?

Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. Cieszę się, że pojechałaś do Hiszpanii. Może i ja tam kiedyś wrócę. Tylko nie podrywaj wszystkich facetów w zasięgu Twojego wzroku!

Całuję, Cassie

P.S. Giselle namówiła mnie, abym zapuściła grzywkę. Niech stracę.

_____________________

I jest pierwszy rozdział! Niby piszę "opka" od kiedy pamięcią sięgam, ale nie znalazłam jeszcze swojego stylu. Na razie nadal błądzę w ciemności, ale kiedyś w końcu zatknę się na jakąś lampę. Jak mnie dzisiaj wzięło na refleksje :)

Rozdziały pewnie nie będą się ukazywać jakoś super często, ale chciałbym publikować co tydzień (niedoczekanie moje).